Obras de (por orden): Alfonso Rivero, Andreas Ruiz, Camilo Seira, Carita Dubrovin, Mendez, Pilar Feás, Ramón Conde.
domingo, 4 de octubre de 2015
{ IN MEMORIAN }
PILAR SAMPEDRO
Comedores de patacas. Cultivadores de patacas. Faladores do Pataca.
Hai algún tempo, cando se puxo enfermo Juan, o rexente do Pataca, os amigos quixemos facerlle unha homenaxe. O faladoiro do Pataca, do que forman parte Cristina Carballedo, Vicente Ruiz Soldevila, Andreas Ruiz, Camilo Seira, Nina, Ramón Conde, Alfonso Rivero de Aguilar, Marisina, J. Méndez, Pilar Feas, Carita Dubrovin, Loquis... e que se reúne neste local un martes de cada mes, desexaron agasallalo entregándolle cadansúa obra persoal e Pilar Sampedro leu este pequeno texto, que agora se publica en memoria de Juan e de Cachucho, o amigo que se adiantou para agardalo do outro lado.
nO PAÍS DAS PATACAS hai unha taberna; o seu nome oficial é Bar Negreira. Aparece este nome, adornado pola concha e a cruz de Santiago, no letreiro que o anuncia, pero é coñecida internacionalmente polo Pataca. Pataca, porque co viño acompañan uns anacos grandes de enormes patacas, cortadas en prismas, cunha cor amarela de guiso e sabor tan marabilloso coma as laranxas que Cunqueiro poñía nas mans de Sinbad. A taberna rexéntaa Juan, que volveu do mar para situarse na barra, e atender a parroquia mentres o balancean as ondas do mar do tempo. Juan actúa como se a taberna fose un buque e os seareiros mariñeiros; recíbenos, fala con todos, diríxenos dun lado para outro, de proa a popa e de babor a estribor, porque sabe que a xente de terra somos un tanto torpes cando nos sitúan no mar océano. Fainos falta Juan para darnos conversa e acollida, para sentir que formamos parte desa gran familia que é o Negreira– Pataca e ter un lugar onde abeirarnos. Porque iso son as tabernas: refuxios, lugares de encontro, templos laicos nos que os homes e as mulleres van a a atoparse coas mulleres e os homes, seguindo unha vella crenza acerca da necesidade de compartir entre iguais desde o viño á conversa, das miradas ás patacas, do brinde ao saúdo, da mesa á despedida. A taberna é unha igrexa sen deuses na que comemos e bebemos, pero sobre todo, falamos, ata o punto de comer as palabras coas patacas... Unha de palabras con patacas, outra de patacas con palabras. Vai! Está ben compartir o tempo do Pataca. Atoparnos e falar, saudar aos que chegaron e agardar polos que cheguen. Unha vez estaban dous homes nunha taberna, xa eran horas de pechar e fóra chovía; de vez en cando un deles saía á porta e estendía a man para ver se escampara, pero seguía chovendo monotonamente (como cando chove despois de chover -que dicía Rivas-) e o outro rosmaba: “¡tranquilo, estamos en casa cuberta!”. O taberneiro ía canso deles e da chuvia, do longo día ao pé do mostrador e da pachorra dos que podían quedar toda a vida agardando a que escampara... Contaba o sucedido meu avó, que era o taberneiro, e repetía a frase “estamos en casa cuberta” en calquera situación de cachaza excesiva; e eu sempre pensei que aí estaba o misterio, nese instante eterno, nesa xente que se senta a agardar que escampe... Nós estamos en casa cuberta, cando chove, e en casa amiga, sempre. Nun bar onde a tapa é familiar e básica, coma os taberneiros que nola serven. Nós, que non saberíamos alimentarnos sen balocas... ¡que nos falte de todo, menos patacas, que son compango e compañía, que se algunha vez houbo maná eran pataquiñas voadoras que alimentaban a un pobo que atravesaba o deserto. Estes días, andamos un tanto preocupados; os parroquianos temos medo de que Juan deixe de atendernos. Os mareantes, coma el, nunca deixan de selo e sóbense a calquera nave cando un día, sen saber como, pasa polo porto. A culpa é toda de J. Méndez que se empeñou en traer o mar a Compostela; antes, o único peirao que tiñamos era o café Muelle, onde acostumabamos a almorzar churros quentes, pero agora poden pasar naos a calquera hora... O faladoiro do Pataca conversa de arte, pero sobre todo cose o patchwork que nos cubre e que poñemos a disposición doutros que queiran gorecerse e dar puntadas. Así seguimos, Juan, cosendo minutos que se fan horas, e afectos que se converten en amizade. Coma un faro, o Pataca sitúase nun cabo, nunha esquina, e alumea para que non perdamos o rumbo. A taberna é a cova do Paleolítico, o porto de abrigo do Fin do Mundo. Juan, tamén a ti queremos coserche con estes fíos para que saibas que petaremos na porta, empuxaremos o pórtico do Pataca e atoparémonos, aínda que sexa... mar por medio e nubes no ceo.
