Da escultura á pintura.

Óscar Aldonza e os seus anxos caídos, os que recolle no intre mesmo do abismo, as femosas crituras que se perden para sempre. 

Nicolás González Aller coas pinturas que beben doutras civilizacións.

Santiago Catalán coas súas mulleres estilizadas e caricaturizadas, mulleres que ocupan as paredes mostrándose e rediseñádose.

Enrique Tenreiro recreándose a si mesmo e á súa arte. Da performance á madeira, do gravado ao óleo, sempre presente.

Buciños entre a estilización e o mestura de materiais imposibles. Elegancia nunhas pezas que saben dos grandes sentimentos.