Na sala de exposición do Centro Cultural Marcos Valcárcel da deputación de Ourense acaba de inaugurarse a exposición Soliloquios de Ramón Conde.
Como xa é habitual, corpos esculpidos e voluminosos, que di a prensa para anuncialo.
Fóra, colgada e disposta a dar a benvida unha gran paternidade. Dentro, todos os corpos; en pequenos grupos, de corpo enteiro ou bustos. Todo respondendo a eses soliloquios que o escultor lles obriga a pensar a cada unha das obras ou a compartir nunha soidade de incomunicación total.
Di Conde que concibiu esta exposición como varias instalacións pequenas, cunha certa alegoría e unha serie de obras individuais, que en conxunto teñen un nexo en común que son as montañas. Lembremos que esas montañas son as formas redondeadas (enfermas de obesidade) coas súas liñas curvas, que el remite aos montes galegos, vellas formacións con milenios de erosión; redondos de necesidade, cunhas inmensas barrigas que case poden botar ao lombo, cuns peitos que fan dubidar do sexo, con expresións que se fan dificilmente esaxeradas en tan grosas caras...
No hay comentarios:
Publicar un comentario